به گزارش مشرق، حضور تیم ملی در لیگ جهانی که از سال ۲۰۱۸ به لیگ ملت‌های والیبال تغییر نام داد، کلید پیشرفت و جهانی شدن والیبال ایران بود. تنه زدن به قدرت‌های درجه یک جهان که برگزاری حتی یک مسابقه با آنها، رؤیای دست نیافتنی فدراسیون و ملی‌پوشان بود پس از شرکت در WL و VNL به یک رویه در والیبال ایران تبدیل شد. از همین نقطه بود که خودباوری به تیم تزریق شد و بار فنی ملی‌پوشان ارتقا پیدا کرد.
تلاش ایران برای حضور در لیگ جهانی از سال ۲۰۱۰ آغاز شد و در سال ۲۰۱۳ به نتیجه رسید. تا ۳ روز پیش، ۲ نقطه درخشان در تاریخ حضور تیم ملی در لیگ جهانی و لیگ ملت‌ها دیده می‌شد. یکی، حضور ایران با هدایت اسلوبودان کواچ در لیگ جهانی ۲۰۱۴ و کسب جایگاه چهارمی و دیگری قدرت‌نمایی شاگردان ایگور کولاکوویچ در مرحله گروهی لیگ ملت‌های ۲۰۱۹ و صعود به مرحله نهایی. ایران در مرحله فینال که در آمریکا برگزار شد در جایگاه ششم قرار گرفت.
ولادیمیر آلکنوی بزرگ با تیمی پر ستاره در سال ۲۰۲۱ به مرحله نهایی نرسید و کار تیم ایران با ایستادن در مکان دوازدهمی به پایان رسید. ایران با این مربی سرشناس در المپیک هم راه به جایی نبرد و از صعود به یک چهارم نهایی بازماند.
۱۰ سال حضور مربیان خارجی در رأس کادر فنی تیم ملی ایران در سال ۲۰۱۱ با حضور خولیو ولاسکو آغاز شد و با آلکنو در سال ۲۰۲۱ به پایان رسید تا نوبت به مربی ایرانی و مقبول‌ترین آنها، بهروز عطایی رسید.
عطایی، تیمی را تحویل گرفت که سعید معروف، کاپیتان و بازیساز بزرگ خود را دیگر در اختیار نداشت و برخی ستاره‌های دیگر مثل محمد موسوی و امیر غفور نیز به صلاحدید او از تیم کنار گذاشته شدند. عطایی معتقد است که لازم نیست ستاره‌های تیم ملی، در همه مسابقات حاضر باشند.
عطایی از مسابقات قهرمانی آسیا با غلبه بر ژاپن، سربلند بیرون آمد و همه منتظر رویارویی شاگردان این مربی با حریفان اروپایی و آمریکایی در لیگ ملت‌های ۲۰۲۲ بودند. ۳ شکست ۳ بر صفر مقابل هلند، ژاپن و بلغارستان، هواداران والیبال را از تیم ملی ناامید کرد ولی ورق برای تیم ملی ایران از زمانی برگشت که تیم صدرنشین و بدون شکست آمریکا را در ۳ ست متوالی شکست دادند. قفل بازی‌های خوب ملی‌پوشان ایران پس از این بازی باز شد.
بهروز عطایی و شاگردانش، شنبه شب با شکست و در واقع تحقیر صربستان در شهر گدانسک، جواز حضور در مرحله نهایی لیگ ملت‌ها در ایتالیا را کسب کردند. این افتخار پیش از این تنها ۲ بار با مربیان سرشناس خارجی و تیمی پرستاره اتفاق افتاده بود.
در واقع کاری که کواچ و کولاکوویچ با تیمی پرستاره انجام دادند، عطایی بدون حضور بازیکنان شاخص از جمله مثل جواد کریمی، میثم صالحی، اصغر مجرد، مسعود غلامی، محمد موسوی و امیر غفور انجام داد. «آقا بهروز» در جریان مسابقات، ستاره‌هایش را ساخت.
میلاد عبادی‌پور و امیرحسین اسفندیار، بهترین دریافت‌های ممکن را داشتند و توپ‌های کم نقصی را به طاهر وادی، بازیساز تیم رساندند. امیرحسین توخته در اختیار تیم بود و مهدی جلوه نیز در عین جوانی، موثر عمل کرد. امین اسماعیل‌نژاد با پرش‌ها و اسپک‌های وحشتناکش، حتی اجازه بازی با بازیکن ذخیره خود را هم نداد و محمدرضا حضرت‌پور نیز در توپ‌گیری، خارق‌العاده بود. تک تک بازیکنان روی نیمکت هم در حمایت از تیم عالی عمل کردند. نقش بازیکنان ذخیره در والیبال روز دنیا کمتر از بازیکنان اصلی نیست.
حفظ انگیزه و توان بازیکنان، تزریق به موقع بازیکنانی که از کمند مصدومیت رها شده‌اند به تیم و ادامه حمایت‌ها می‌تواند تیم ملی را در اوج نگه دارد تا در مسابقات قهرمانی جهان که از ۵ شهریور با دیدار مقابل آرژانتین و سپس مصر و هلند برای ایران آغاز خواهد شد، بهترین نتیجه کسب شود. این تیم جوان با مربی ایرانی‌اش می‌تواند کارهای بزرگتری هم انجام دهد.
